Kvöldmatur

Ég sendi honum skilaboð með orðunum “Dinner is served”. Kvöldmatur var fyrir nokkrum klukkustundum en hann veit hvað ég meina. Hann er ekki lengi að vinna sér leið inn í svefnherbergi þar sem ég bíð eftir honum nakin, spyr hann stríðin hvort hann sé enn svangur.
Færi hnéin í sundur, glenni mig og sýni hvað graða húsmóðirin er bjóða upp á í kvöld.

Hann glottir til baka, skríður upp í rúm til mín, rennir höndum undir rasskinnanar mínar og lyftir mér létt á sama tíma og hann grefur andlitið í píkunni á mér. Rekur tunguna útúr sér þannig ég fæ rétt tungubroddinn inní mig svo rennir hann rennir hann flatri tungunni alla leið að snípnum sem hann gælir aðeins við hann. Bara rétt nóg til að láta mig byrja að umla eitthvað smá með. Svo fer hann að sjúga snípinn með mikkill áfergju, grípur þéttar um rassinn á mér og heldur mér þéttar að andlitinu sínu.
Hann er einsog þyrstur maður staðráðinn í ná í hvern einasta dropa af píkusafa og ákafinn færir mig nær því að koma. Hann sér líka að það er ekki langt í mig.

Hann færir andlitið frá píkunni minni og aðra höndina undan mér, horfir svo djúpt í augun á mér á sama tíma og hann stingur tveimur fingrum upp í sig og sleikir þá vandlega.
Ég teygi mig í koddann minn, bít fast í hornið á honum og klemmi svo augun jafn hart. Ég vil fulla einbeitningu á hvað hann er að fara að gera.

Ég finn að hann færir andlitið nær, finn andardráttinn á þrútnum snípnum sem biður um meira. Svo finn ég að hendin með úttréttum tveimur fingrum koma sér í stöðu, blautir og tilbúnir til að taka á píkunni minni. Hann lætur mig bíða og ég nýti tímann til að tilla táberginu létt á axliranr hans og glenni hnéin jafn langt og þau komast.

Hann byrjar á því að að sleikja snípinn varlega en svo sýgur hann svo þétt og gælir við snípinn með tungubroddinum. Spennan í líkamanum mínum magnast og bakið mitt fer að fettast. Ég gríp í hárið hans og srýsti honum örlítið fastar að mér. Hann svarar með að byrja að taka mig með finrunum. Alltaf bara smá fyrst, ég veit hann vill sjá og finna viðbröðin. Ég finn að kuntan kreppir sig fast utan um fingurna hans og biður um meira. Hann dregur fingurnar út og keyrir þá kröftulega inn í mig. Ég finn ég tek andköf og reyni að bíta fastar í koddann. Finn hnakkann sperrast upp og farin að krulla upp á tærnar.
“Shit, ætlar hann að láta mig öskra? ” er um það bil síðasta heildstæða hugsunun sem ég átti.
Mjaðmirnar byrja að titra og skjálftinn vinnur sig hægt upp mænuna, rafmaður og yndilegur. Fæturnir hinsvegar missa tak og fara afstað.
Ég finn hann þarf að vinna fyrir því að halda andlitinu í stöðu en hann er einsog kúreki á ótemju, vanur og óhagganlegur.
Heilinn reynir að búa til hugsanir um að fara varlega, ekki læti en ekkert nær í gegn og ég finn að píkan tekur og sendir mig á vit raðfullnægina.

Næsta heila hugsun sem ég á er “Er hann með hendina yfir munninn minn?”
Hrædd um að hafa verið með meiri læti en leyfilegt opna augun og horfi á maka.
Hann fer að hlægja og ég get svo svarið það að hann lýsti þessu einsog ég hefði verið þyrla á sveimi í svefnherberginu.
Ég brosi, með skjálfta í líkamanum og ímynda mér að fólk sem hlaupi maraþon hljóti að vera álíka þreytt og ég á akkurat þessi stundu.